Natuurlijk
hebben Meerminnen ook Meerkinderen van de Meermannen, dat is logisch.
Het
nevenstaande stukje vond ik in World of Wonders, een boek uit 1873,
maar het gaat over een geval op het eiland Man, een mistig eiland met een
magische traditie, en natuurlijk voelen Meerminnen en hun nageslacht zich
daartoe aangetrokken.
De
schrijver van het berichtje heeft het uit het Monthly Magazine van 1811, maar
op de site van cryptozoöloog Loren Coleman, Cryptomundo, lees ik dat het in 1810
plaatsvond. Dit is de tekst:
"Twee
meerkinderen werden onlangs ontdekt door drie respectabele arbeiders van
Douglas, Isle of Man, gedurende een excursie in de Calf of Man (een baai) op
zoek naar oesters.(?)
Aangetrokken door
een geluid als van een jong katje, vonden ze, zoekend tussen de rotsen, twee
kleine zeedieren, precies gelijkend qua vorm op de soort wezens die zo vaak
zijn beschreven en bekend zijn onder de naam Zeemeerminnen.
Een van hen was
dood en erg beschadigd door het geweld
waarmee het op de kust was gegooid gedurende een hevige storm van de afgelopen
nacht. De andere werd meegenomen naar Dougals, waar hij het goed schijnt te
doen. Hij is een voet en 11 inch lang (bijna 60 cm), van de kruin tot het eind
van de staart; 12½ cm schouderbreedte; de huid heeft een bleek bruine tint en
in de schubben van de staart zit een zweem van violet. Het haar op het hoofd,
als je het zo kunt noemen heeft een lichtgroene kleur en is bevestigd op de
kruin van het hoofd, alleen loshangend rond het gezicht en ongeveer 10 cm in
lengte, het voelt glibberig aan en lijkt een beetje op zeewier dat op de rotsen
groeit. De mond is klein en er is geen spoor van tanden.
Hij vindt het
heerlijk om te zwemmen in een grote tobbe met zeewater en het voedt zich met
mosselen en andere schelpdieren, die het met graagte verorbert. Af en toe drinkt
het ook kleine porties melk en water, als het dat met een hol pijpje gevoerd
krijgt."
Tot
zover World of Wonders.
Jenny Randles
schreef een boek over het Supernatural Isle of Man. Daarin
bespreekt ze o.a. bovennatuurlijke overleveringen, waar natuurlijk ook
Meerminnen in figureren. Hun naam is 'Ben-varrey, en ze zijn gerapporteerd van
de oudheid tot in de 20ste eeuw, schrijft Randles. Ze hebben in alle gevallen
een goede reputatie, zoeken het gezelschap van zeelieden en vissers, en brengen
geluk, tenzij ze slecht behandeld worden, maar dat is logisch.
Randles
schrijft: "Waarnemingen komen veel
voor in het zuiden en oosten van het eiland, en er is een overlevering dat voor
de kust van Langness er een ondergelopen Meervolkstad is, sinds de
Middeleeuwen. Sommige 20ste eeuwse rapporten , vooral die in de buurt van
Spanish Head, spreken van gladhuidige wezens op de rotsen voor de kust die zich
met opmerkelijke intelligentie gedragen. Omdat er een gezonde
zeehondenpopulatie is in dat gebied, is het verleidelijk die aan te wijzen als
de oorsprong van de Mermaid legenden over de jaren."
Tja, en
dat kan ik me nou niet voorstellen. Randles lijkt er zelf ook aan te twijfelen.
Zouden eilandbewoners, vertrouwd met de zee en het daarin verblijvende gedierte nou echt niet in staat zijn een
zeehond van een Meermin te onderscheiden?
Maar
ja, wat anders?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten